Aan de zonen van het binnenland

Aan de zonen van het binnenland

De wonden rond haar borst

Van het krabben aan aarzeling

Deed hen geloven

leefde van de leugen

haar ziel

Op een plateau van woorden

Ik heb een complexe tekst geschreven.

Ik heb geen complexe tekst geschreven.

Ze bevat de wispelturige vrouw.

Ze kan op één moment, tot op de seconde samenvallend,

tegelijk dansen en wenen.

Daarom werd ze in een kooi gestoken,

de mensen vonden het schoon om zien.

Toch werd ze er al snel weer uitgehaald,

de dingen moeten  nu eenmaal razen.

Ik heb gelogen,

of ik twijfel.

Als ze wispelturig is, kan ze dan ook samenvallen?

Ik had graag gedacht van wel.

Langs de andere kant,

dacht ik graag dat ze niet meer dan verbrokkeld kon zijn,

dat anderen haar af en toe in elkaar staken,

en dat ze dat leuk vond.

Dan kon ze weer uiteen vallen,

en ze viel graag uiteen.

Ik wil de lamlendige leegte in me opnemen. 

Dat ze me zuivert.

De tranen verstop ik in de woorden. 

Zo spreken ze minder. 

Hij is voor mij een pauze in dit razend bestaan.

Hij staat aan de rand van mijn dromen

en steekt zijn hand uit

Blinde jongeman,

je ziet me niet.

Voor

rauwe, lieve man.

Zij in het kort:
Zij breidde haar woordenschat zodanig uit - door het lezen van woordenboeken - dat ze niet meer tot bij de essentie kon.
Ze groef tunnels en bouwde bruggen , onder en boven het onderwerp.